Pierwszy przypadek jadłowstrętu został opisany (ale nie zdiagnozowany) w 1714 roku. U chorej dziewczyny zaobserwowano następujące objawy:brak apetytu, zaparcia, brak miesiączki, nadmierna aktywność, wyniszczenie organizmu, niechęć do troszczenia się o własne zdrowie.
Choroba dotyka w 90% kobiet, najczęściej rasy białej, ze wszystkich warstw społecznych.
40-70% osób z anoreksją wraca do zdrowia
u 5-40% następuje częściowa poprawa
15-20% choruje przewlekle
W anoreksji chory całkowicie nie ma poczucia choroby, bardzo ciężko jest rozpocząć leczenie, a bez leczenia 10% chorych umiera.
Objawy:
– spadek masy ciała o co najmniej 15% do prawidłowej
– duży lęk przed przyrostem wagi (mimo niedowagi)
– obsesyjne zainteresowanie jedzeniem i wymiarami swojego ciała (mierzenie, ważenie)
– zaburzenia percepcji własnego ciała
– brak trzech kolejnych cykli miesiączkowych
Występuje w dwóch formach:
restrykcyjnej – przyjmowanie małych ilości pokarmu , bez napadów objadania (ew. rzadkie epizody przejadania)
z napadami objadania się – oprócz przyjmowania małych ilości pokarmu regularne okresy przejadania się, prowokowania wymiotów, nadużywania środków moczopędnych, przeczyszczających
W ciągu ostatnich 30-tu lat wzrosła zachorowalność, co w dużej części można przypisać większej wykrywalności.
Przeciętny wiek zachorowania to okres adolescencji, w średnim wieku często łączy się z silną depresją i zaburzeniami obsesyjno- kompulsywnymi.
Co charakteryzuje osoby z anoreksją?
- spożywanie małych ilości pokarmu lub stosowanie środków przeczyszczających
- możliwe przeżuwanie a potem wypluwanie pokarmu
- spożywanie głównie warzyw i owoców
- jedzenie bardzo powolne, malutkie kęsy (np. po 1 ziarnku)
- bardzo dokładna znajomość kaloryczności produktów
- unikanie tłuszczu
- zrytualizowany , monotonny sposób odżywiania (te same godziny, te same potrawy)
- picie kawy, żucie gumy, palenie papierosów
- intensywne ćwiczenia fizyczne